Laatste tripje, Voltzberg!!

Lieve mensen,

Tot mijn teleurstelling is dit mijn laatste blog over een trip, hierna volgen alleen maar verhalen over mijn laatste dagen en mijn terugkomst..

Afgelopen week hebben we veel meegemaakt. Ten eerste zijn 3 van mijn mede studenten maandag naar huis gevlogen.. dat was zo vreemd. Zoals de meeste weten, zijn we met z'n vijfjes dit avontuur aangegaan, drie meiden zijn een week eerder gevlogen, dus ook een week eerder terug. Het is echt heel erg vreemd hoor! Toen we ze weg zagen gaan, uitzwaaien, met de koffers en al. Gelukkig zien we elkaar 1 juni weer!:)

Dinsdag ben ik samen met Mireille op trip geweest. Ook zijn Anouk en Klara en de broer en zus van Klara mee geweest. We hadden nog twee andere meiden die meegingen en 4 begeleiders, allemaal super leuke mensen! Precies de mensen die we nog graag wilden, dus dat was erg gezellig! De heenreis duurde ongeveer een dag. We moesten via een boxietweg bij de rivier komen waaraan onze slaapplek zich bevond. Nou zoon weg is dus vol hobbels, bobbels, kuilen enz. Verschrikkelijk om te rijden! Gelukkig mocht ik weer voorin, en had Klara pillen tegen de misselijkheid, want mijn wagenziekheid is hier behoorlijk terug gekomen! We vlogen af en toe zo ong. over al deze hobbels enz, de lucht in, ellebogen pijn doen. Maar goed, na ong 4 /5 uurtjes konden we de boot in. Nouja eerst wat eten, spullen inladen en er in. Lekker achteraan met Anouk, handjes in het water, en proberen die andere nat te maken. Helaas werd bij mij alleen de bootsman verschrikkelijk nat aangezien het water te ver door vloog. Maar hij vond niet zo erg dus dat was wel fijn. Na de boottocht kwamen we aan bij onze slaapplek. Hartstikke mooi, groot 'huis' van hout, waar we in hangmatten zouden gaan slapen. Super leuk, en erg mooi. Hierna lekker gegeten en toen de tijd doden want onze gids was om 12 uur jarig en daarvoor ga je natuurlijk zingen. Dus om 12 uur Rudi halen, zingen, dansen, cadeautjes geven en slapen, want de volgende dag vroeg op voor de zware tocht. Zo gezegd, zo gedaan. Volgende ochtend vroeg op, konden we gelijk doodskopaapjes voeren, super schattig! We hadden bananen en als je dan stukjes afbrak, en omhoog hield, dan pakte ze die zo uit je handen, echt heel lief.. Hierna wat eten, tas pakken en op naar de verschrikkelijke, loodzware tocht. En dat was het echt! Eerst 3 uur door de jungle, daarna nog een half uur/ drie kwartier stijl omhoog, ong 75 tot 80%. Nou met mijn knieën natuurijk een erg groot succes! Het laaste stukje moesten we klimmen, zat er ineens een spin. Gelukkig zag Rudi dit zelf optijd, Simon (onze andere gids) moest naar boven komen. Slang doden en weggooien en weer doorgaan haha. Hierna moesten we ook nog via een touw naar boven klimmen over gladde stenen en het laatste, zwaarste stuk was dus zo stijl omhoog waar het erg glad was en je goed moest uitkijken. Maar eenmaal boven was het de pijn erg waard! Super mooi uitzicht, hartstikke mooie omgeving. Daarnaast was het die dag regenachtig en zagen we alle regen aankomen en dat was zo mooi! Het was adembenemend zegmaar. Dus zeker de pijn waard! Maarja dan moet je ook nog terug. Dat is het grootste drama, maar mijn motto, zolang ik zeg dat het gaat, komt de pijn niet door en kan ik ook door, daarnaast diclofenac innemen en gaan! Weer terug naar benenden, zo stijl, dat doet pijn en is moeilijk. Ook bij het touw was het verschrikkelijk, maar gelukkig was ik zo ong omsingeld door gidsen, rudi achter me die me begeleidde (en eventueel kon opvangen dus) Jonathan voor me die ook vertelde hoe ik kon stappen en vooral rustig moest doen en niet zo gehaast (komt me totaal niet bekend voor). Maar ook dat is allemaal goed gekomen. Dus weer door met de tocht. Door de regen, door de jungle, door plassen, riviertjes, over boomstammen enz. En maar stappen, voetjes optillen, benen optillen, dat is het enige wat ik dacht. De tocht terug was zwaar, dat is een ding dat zeker is! Wel een leuke tocht. Ook hier is de jungle erg mooi, nog steeds, alweer, het blijft verschrikkelijk mooi en leuk. Gelukkig hadden we 4 begeleiders mee, dus kon ik lekker lopen op mijn eigen tempo en had ik geen druk achter me. Daarnaast waren Mireille en Anouk ook erg moe en zat hun lies ook vast, waardoor ze ook rustiger liepen. Toen we eigenlijk rust hadden, ben ik maar blijven lopen, want stilstaan ging gewoon niet meer, daarnaast voelde ik me niet helemaal helder (had misschien te maken met de drie diclo's die ik maar in had genomen en nog niks deden voor mijn gevoel) en was ik bang dat de pijn door kwam zetten als ik stil stond. Hierna weer rustig verder voor het laaste deel. Simon zat maar te roken, en welgeteld wat wiet, dat ik de neiging kreeg om te vragen of ik ook wat mocht, misschien ging de pijn dan wel een keer weg, maar verstandig blijven en toch zelf maar lopen. Ondertussen wel kunnen janken van de pijn, maarja dat doe je ook niet zo snel. En toen de boot op, terug naar het kamp eerst douche en daarna ijs op die knietjes. Uiteindelijk trok het bij mijn rechtste knie vrij snel weg, alleen links bleef pijn doen. Maar goed, hierna lekker eten en kaarten, kampvuurtje en gezellige, onzinnige, vreemde gesprekken houden met de crew en een aantal dorpsbewoners. Hierna maar weer slapen, want we waren toch wel moe. De volgende ochtend voelde ik me knietjes toch wel erger dan ik had verwacht, de diclofenac had toch wel wat gedaan en de drankjes toch ook wel dus.. We zouden eigenlijk naar de moedervallen gaan die ochtend, maar omdat ik zoveel pijn had, ben ik heel verstandig (echt helemaal zelf besloten ook nog!) thuis gebleven. Eerst gezellig kletsen en toen in de hangmat gekropen en nog eens heerlijk bijgeslapen. Toen ik wakker werd kwam de rest al weer aan, dus dat was mooi! Ook toen weer lekker gegeten, even lekker het water in. Maar toen waren ze met en bal aant overgooien en die kwam natuurlijk bij mij op mijn teentje waardoor men nagel loskwam van mijn nagelbed, maar aan de zijkantjes wel lekker vast bleef zitten! Meer pijn… Gelukkig wel aan mijn linkse voet, daar liep ik toch al mank. Water uitgetild, even betadine, pleister erop en toen werd ik alleen maar meer misselijk. Uiteindelijk nog even gelegen en daarna weer aapjes voeren. Daarna nog even kaartspelletje met Rudi, eten en weer kaartspelletjes met de andere meiden, begeleiders en iedereen. In de avond mochten we geen kampvuur meer maken, dus dan maar kampvuur verhalen vertellen! Of nouja, alleen Rudi, maar dat maakt niet uit. Dubbel gelegen om alles, drankjes erbij en gezelligheid. Tot ong 11 uur, toen Klara zei dat ze de boot weg zag varen. En in plaatst van eentje, gingen ze alle drie ervandoor. Het was hoogwater, sterke stroming en donker. Wat wil de bootsman doen, zo het water inspringen. Gelukkig heeft tie dat niet gedaan, maar zijn ze met z'n drietjes op een luchtbedje de rivier afgevaren tot het einde van het eiland om de boot te zoeken. Zonder resultaat helaas. Ondertussen dus een heel gedoe, gezeur enz. Maarja, we kunnen niks, dus we gaan toch maar slapen. De volgende ochtend opnieuw bij de aapjes gekeken, en afwachten. De bootsman was samen met Simon en nog iemand de rivier afgevaren, met een kapotte boot om die andere boten te zoeken. De planning was om om 9 uur te vertrekken, maar dat liep natuurlijk uit. Uiteindelijk kwam de bootsman om 1 uur terug met de boot! Ze waren al om 6 uur in de ochtend vertrokken, dus zijn ze erg lang bezig geweest. Maar we waren natuurlijk erg blij dat hij terug was! Nou, inladen, onszelf inladen en weer gaan, rond half twee/twee uur vertrokken en lekker varen. Tot het einde, waar we bijna zonder benzine zaten, Valentino en Jonathan nog een mini stukje geroeid en daarna vol gas en hopen dat we het redden. En dat was! woehoeee, gelukkig maar. Toen moesten we nog wel terug met de bus, over die verschrikkelijke weg, 5 uur lang. Nog geen 100 m waren we verder, hup, lekke band. Die moesten we verwisselen, en hoe.. De klep waar we de band via los moesten maken, ging niet open. Met grof geweld, slaan, schoppen, schroevendraaier, hamer, die op elkaar slaan en hupsakee eindelijk gaat tie open. Nou band verwisselen, steen onder de band proberen te krijgen voor de krik, maar uiteindelijk, we kunnen verder! Proberen te slapen, over die hobbelweg, dat gaat natuurlijk niet, dus dan toch maar wakker blijven, proberen niet te misselijk te worden. Na vijf uur over die verschrikkelijke weg, weer op een normale weg, even tanken want benzine is bijna op. En toen kwamen we erachter dat het tankstation dicht was, dus staan we weer zonder benzine, nogmeer pech. Bijna iedereen was er wel klaar mee, behalve Anouk en ik, wij zingen, lachen, en kletsen wel door, tot geen groot genoegen van onze begeleiders, want die waren het ook wel zat.. Uiteindelijk toch doorrijden en het toch redden tot het tankstation! Ofterwijl, de pech zat toch wel een klein beetje mee. Weer lekker door naar huis, om twaalf uur eindelijk thuis. Nou wat doe je dan, door naar Touche, want ja dat is de laatste avond. Maandag zijn namelijk de verkiezingen, dus vanaf zaterdagavond 12 uur is het verboden om nog drank te verkopen, ofterwijl alle clubs zijn ook dicht, ofterwijl onze laatste stapavond gaat niet door, wat weer betekend dat we wel moeten gaan op de vrijdag, ook al ben je helemaal kapot. Lekker met Anouk, Maarten en Jonathan weg, uiteindelijk ook met Marianne en Chris gezellig dansjes doen, ookal kon ik amper lopen door mijn teen en uiteindelijk te veel last had van mijn benen dat ik maar ging hangen haha. En dan, is het al zaterdag. Mijn laatste drie dagen zijn ingegaan. Vandaag eerst nog even wat gehaald, Klara helaas uit moeten zwaaien en daarna lekker eten bij zus & zo, ook de laatste keer, laatste keer die heerlijke tosti french.. Bye Bye zus & zo. Daarna alles wassen voor de laaste keer en nu zit ik bij Anouk en Brian thuis, gaan we gezellig met z'n alle eten (met Mireille, Maarten, Roos erbij) lekker frietjes eten, wat drinken enz. aangezien we verder nergens heen kunnen. Maar dat is ook heel erg gezellig en daar ga ik nog even van genieten.

Dus ik zeg voor mezelf maar, eet smakelijk:) Ik ga nog twee dagen heel veel genieten en daarna kom ik al terug! Ik zal nog wel bloggen voor ik weg ga en ook als ik weer thuis ben hoor! Daarnaast zal ik thuis ook foto's uploaden bij al mijn verslagen, dus kun je die ook bekjiken.
Opnieuw een lange blog, ik denk wel de langste van allemaal, maar ik heb dan ook wel wat meegemaakt! Bedankt voor het lezen alweer, en nog een fijne avond of zondag!

Heel veel liefs,
Femke